Ikzelf ga mijn zoon vrij geregeld te lijf. Ik noem dat stoeien, of vechten. 'Zullen we vechten?' Meestal zegt hij ja. Jakobs spelers waren ook al met hem aan het stoeien, maar deden dat heel voorzichtig. Heel voorzichtig is natuurlijk heel erg goed. Maar hem fysiek in de weg zitten als het onprettig voor hem begint te voelen, dat is ook goed. Als hij begint te zweten en hard moet schreeuwen en hard moet werken om mij, of jou, of zijn spelers te verzetten, dan kan hij zijn kracht voelen. Dan kan hij de kracht herwinnen waar hij eerder moest opgeven omdat het te overweldigend voor hem was.
Wij in het speelprogramma kunnen allemaal aanvoelen dat dit goed is voor hem, omdat we het ervaren hebben. Maar we moeten het ook aan hem kunnen uitleggen. Jakob kan goed heel terechte vragen stellen, ook met een bezweet rood hoofd: 'WAAROM DOE JE DIT?!'
'Nou, ik denk dat dit je helpt om de laatste restjes van je autisme te overwinnen.'
'Nou, ik denk dat als je nog sterker wordt, dat het makkelijker voor je wordt om met allerlei verschillende mensen om te gaan.'
'Nou, omdat ik denk dat dit een goede uitdaging is voor jou. Zo dadelijk mag je een uitdaging verzinnen voor mij.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten