Afgelopen weekend bracht ik door met zestien tieners en een hele hoop volwassenen, terwijl de tieners en tienertijd in het algemeen steeds het onderwerp van de bijeenkomst waren. Een en ander werd geleid door een Amerikaan, die ons aanspoorde to hang out, met de tieners. En dat blijkt, met name bij het uithangen met tienersjongens, nogal fysiek werk te zijn. Ik heb veel gevochten, bijna met alle jongens daar aanwezig.
Eén van hen (veertien jaar oud, vier jaar judo en ongeveer 75 kg) was echt sterk, sterker dan ik. Het overkwam mij dat hij mij helemaal klemzette, door met zijn volle gewicht op mijn zwevende rib te liggen. Dit hield hij, met mijn toestemming, ongeveer een kwartier vol, terwijl ik serieus, maar tevergeefs, probeerde om mezelf los te worstelen. Iets wat hierop leek deden we een jaar geleden in de speelkamer ook al met met mijn zoon: doorworstelen toen het minder comfortabel werd voor hem. Hij sloeg en schreeuwde en zweette hevig, en kort daarna leek de onoverwinnelijke angst die autisme is overwinnelijk geworden. Dat waren heilzame gevechten.
Dit weekend heb ik dus zelf heilzaam gevochten, en niet opgegeven. Na afloop moest de worstelmat met een nat lapje worden afgenomen, zoveel vocht had ik verloren. Zo'n worsteling gaat over (het overwinnen van) angst, zeggen ze, dus ik verwachtte dat ik ook angst zou voelen, terwijl ik hiermee bezig was. Ik heb geen angst gevoeld, tenminste, ik was me er niet van bewust. En toen ik besloot om op te geven - met als bedoeling dan wel de angst te voelen - stapte mijn veertienjarige tegenstander ook van mij af. Angst. Het is er wel, maar ik voel het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten