bureaucratie

Ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw: om goed voorbereid te zijn op vakantie in Griekenland, had mijn moeder bij de Rabobank telefonisch drachmen besteld. Ze ging die 's middags ophalen bij de vestiging in onze buurt. Diep verontwaardigd kwam ze later thuis, omdat de Rabobank er dollars van gemaakt had, maar tegen de koers van drachmen. In zo'n amateuristische bank kon zij geen vertrouwen meer hebben, en ze stapte over naar de Amro-bank.

Ik werk bij een instituut - de HvA - dat ongeveer even gezaghebbend is als de Rabobank. Ik geloof niet dat ik met de vorige zin gevaarlijk buiten mijn boekje blog. Op een andere, maar toch vergelijkbare manier genereer ik bij de HvA waarde, zoals de Rabobank, naar het schijnt, ook waarde genereert. Dat met die drachmen was een incident. Dat kan gebeuren, ik vind het wel koddig, eigenlijk.

Misschien is het verrassend om te lezen, maar of de waarde bij mijn instituut gegenereerd wordt (ik bedoel: of het cijfer of het diploma er komt of niet) hangt voor een belangrijk deel af van het contact tussen de student en de docent. En ook van de motivatie van de docent om allerlei bureaucratische handelingen te verrichten om de student van dienst te zijn. Bij mijn instituut vind ik dat gewoon, ... maar bij een bank toch niet, eigenlijk. En waarschijnlijk is er geen verschil.