acute moeheid

Soms word ik acuut overvallen door enorme slaperigheid. Vroeger had ik dat elke woensdag, als ik mijn zoon naar zwemles bracht, en als ik ongeveer een kilometer over de snelweg gereden had. Ik weet ook wat de oorzaak van die vermoeidheid was. Ik had dan net een heel rustige ochtend gehad en voegde mijn auto nogal plotseling in de helse spits van de A1. Op de A1 mag 120 gereden worden en dat gebeurt riant. Dat is behoorlijk eng, eigenlijk, maar omdat angst niet een toepasselijke reactie is, werd ik heel erg moe.

Acute moeheid is wat mijn lichaam maakt van een emotie die ik niet hebben wil. Vandaag overviel de acute moeheid me toen de middag voor me opdoemde, waarin ik drie keer hetzelfde spelletje met Jakob zou spelen, boodschappen moest doen, en Lucie mij herhaaldelijk zou meedelen dat ze zich verveelde. Ik heb ook even in bed gelegen, maar steeds als ik bijna sliep werd ik gewekt door kinderstemmen. Kinderstemmen met de beste bedoelingen hoor, dat wel.

Van uitrusten gaat acute moeheid eigenlijk niet over. Acute moeheid gaat wel over van een vechtpartijtje. En gelukkig zijn mijn kinderen altijd te porren voor een vechtpartijtje. Ze zijn allebei zo sterk dat ik me nauwelijks hoef in te houden, en ik kan zeker een drie kwartier de sterxte zijn zonder dat ze opgeven. Als afsluiting moet ik dramatisch ten onder gaan, dat is voor alle partijen leuk. Vechten is  nuttig. De boodschappen komen er alleen niet van in huis.