Gisteren schreef ik dat ik het gerechtvaardigd zou vinden om, om goede redenen, ongevraagd dingen van andermans overvloed te stelen. Ik illustreerde het stukje met een Porsche Panamera waarvan de wielen waren gestolen, wat natuurlijk een verwijzing was naar het stukje dat ik eerder over de Porsche Panamera schreef. Voor de eigenaar van de Porsche Panamera (die ik niet ken en die bij mij in de straat woont) zou dat natuurlijk heel bedreigend kunnen zijn. Ik ben me daarvan bewust, maar ik neem dat risico omdat ik dan denk dat ik leuk ben.
Vanmorgen liep ik een rondje door de buurt. De Porsche Panamera stond er niet; op de plek van de Porsche stonden nu twee afgetrapte onderklasse-autootjes met - bij elkaar vier - rokende jonge mannen erin, van wie je makkelijk zou kunnen denken dat ze duistere bedoelingen hebben.
Gisteren kreeg ik een bekeuring van 55 euro omdat ik vergeten was parkeergeld te betalen. Ik ben er trots op hoe makkelijk ik dat verlies genomen heb. Ik denk dat het zinloze geldverlies ongeveer zo voelt als wanneer de wielen van mijn auto gestolen zouden zijn (een auto zonder wielen is wel een stuk onpraktischer dan een auto met een bekeuring). Kunnen dief en bestolene niet gewoon vrienden zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten