Ik ben trouwer aan mijn werkgever dan aan mijn woonplaats. Eerder somde ik hier een soort van pocherig al alle steden en streken waar ik woonde op; intussen waren er eigenlijk maar twee werkgevers nog in mijn leven: de Haagse Hogeschool en de Hogeschool van Amsterdam. Achteraf gezien lijkt het alsof ik me met de Haagse Hogeschool meer verbonden voelde dan hoe ik me nu tot de HvA verhoud.
Ik vind het niet zo moeilijk om allerlei verbittering op te hoesten over mijn werkgever, maar ik moet wel onder ogen zien dat ik met verbittering natuurlijk niks opschiet, en dat die verbittering voornamelijk onterecht is.
Ik ben erachter gekomen dat mijn eventuele verbittering niks met het instituut te maken heeft waarvoor ik werk, maar alles met Amsterdam. Ik vermoed dat als mijn Hogeschool bijvoorbeeld gewoon Hogeschool INHOLLAND geheten had, er voor mij niks aan de hand was geweest. Dit is mijn theorie: Amsterdam is sinds het mirakel van 1345 een impliciet katholieke stad, waar het me, als protestant, moeite kost me veilig te voelen. Elke dag een beetje bang voor de Bartholomeusnacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten