gymnasiumkapsel

Paul Onkenhout weer. Het stukje op pagina V2 ('Europa') van katern Reizen. van de Volkskrant van 2 en 3 november gaat over voetbaltoerisme. Voetbaltoerisme wordt aangeboden door reisbureau VoetbalTravel.nl: een driedaags verblijf, meestal in Barcelona (maar het kan ook in Manchester, Madrid, Arsenalstad en Liverpool), inclusief een bezoek aan een wedstrijd van de stadsclub en de rest van de tijd alle voetbalcommercie die daar voor handen is. De Volkskrant schrijft hier vermoedelijk over om te wijzen op een nieuwe maatschappelijke trend, die iets zegt over deze tijd. Halverwege het stukje begin ik aan te voelen dat Paul Onkenhout zelf zo'n georganiseerde voetbalreis gemaakt heeft en dat hij daar eigenlijk tamelijk enthousiast over was.

Bij het artikel zijn foto's afgedrukt van vaders en zonen in het stadion. Steevast stevige vaders met sterke zoons: aannemers met hun jongen, die later bij mij ED&I komt studeren. Eén koppel detoneert een beetje: een schriele vader met lang, slordig haar en een ongeveer net zo schriele zoon met een gymnasiumkapsel: Paul Onkenhout en zijn zoon. Het stuk begint met een sfeerbeschrijving in het toeristenvak van het stadion; Onkenhout schrijft: er wordt Nederlands gesproken. Hij zet er niet bij: door mij en mijn zoon. Hij is er wel, maar hij is er ook niet. Hij schaamt zich een beetje.

Het blijft toch lastig, die sportjournalistiek. Mensen die geoefend hebben met taal, door veel te ouwehoeren, opstellen te schrijven en fantasiespel te spelen, hebben meestal niet zo erg veel fysiek gespeeld: geklommen, gevochten, gestraatvoetbald, geturnd. Echt op hun gemak zullen ze dus niet zijn bij het onderwerp waarover ze schrijven. En dat ongemak is wederzijds: o mijn god, daar heb je die Onkenhout weer, zie je een stadion denken.