meritocratie

Het artikel in katern Boeken. van de Volkskrant van 2 en 3 november over Albert Camus, naar aanleiding van zijn honderdste geboortedag, bestrijkt twee pagina's: V8 en V9. Bovenaan pagina V9 staat een klein fotootje van Camus: een heerschap van tegen de veertig met een driedelig pak aan. OP de enorme foto die de helft van pagina V9 bestrijkt zijn jonge existentialisten uit de jaren vijftig, met coltruien en sigaretten. Op diezelfde pagina lees ik dat Camus niet bij de existentialisten mocht en wilde horen en dat hij een hekel had aan Parijs.

Volgens journalist Peter Giesen is Camus de bedenker van een filosofie het leven een aaneenrijging van (tragische) toevalligheden is, maar dat de mens daardoor vrij is en niet onderworpen. Die vrijheid: dat waren die coltruien en die sigaretten; Peter Giesen stelt een beetje verdrietig vast dat dat Parijs niet meer bestaat, omdat Camus' huis een conceptstore van Bang & Olufsen geworden is en de Gauloise vervangen door een elektronische sigaret. Volgens Giesen zijn ook de thema's van Camus verdwenen: God en het communisme.

Plotseling introduceert Giesen de meritocratie, wat blijkbaar - volgens hem dan - wèl het thema van deze tijd is. Gelukkig is Camus in zoverre nog actueel, dat hij troost biedt tegen de gesel van de meritocratie, vindt Giesen. Meritocratie? Een paar katernen geleden heeft deze krant nog een heel katern geweid aan de democratie, maar daarin ben ik niks tegengekomen over het nieuwe actuele thema van de meritoceratie.

Maar toch leuk dat ik nu iets over Albert Camus weet.