zware deken

Ik blog al bijna twee weken over de Volkskrant van 2 en 3 november, en al doende ben ik op pagina 8 aangekomen, waar het in de Volkskrant nog steeds Ten eerste heet. Ik vind het wel eens tijd worden voor Ten tweede, eigenlijk. Ik zou zeggen: Ten eerste Mali, dat op pagina 8 voorlopig afgerond is en Ten tweede D66, want het hoofdartikel op pagina 8 en 9 gaat over D66. Er is ook een berichtje over Greenpeace, en vijf exact gelijkvormige postzegelstukjes over de pensioenfondsen, over studieschuld, over huisartsen in Tuitjenhorn, over een politieinval in een woonschip en over twee Griekse Pimmen Fortuyn die zijn vermoord. Allemaal stukjes met meer nieuws dan wat er gisteren over Edward Snowdon te melden was.

Ik haat het om over D66 te schrijven. Ik schaam me voor de hele situatie, als ik met D66 in verband gebracht word. Ik heb wel eens op D66 gestemd; ik ben zelfs enkele weken lid geweest van D66. Tot ik al hun bemoedigende welkomstpakketten in huis kreeg en ik moest gaan betalen; toen trok ik mijn grote teen huiverend terug uit het groene zwembad dat D66 heet.

In het Volkskrantartikel heet het dat het nieuwe kroonjuweel D66 het onderwijs is. D66 wil een lerarenclub zijn. Ik ben zelf een leraar, maar mijn liefde voor onderwijs is zeer klein. Ik heb eerder een zwak voor mensen die niet in het onderwijs kunnen functioneren. Die te impulsief zijn om zich door de mediocre zware deken van het onderwijs te laten smoren. D66 is die mediocre zware deken: niet vechten, maar gewichtig ergens op gaan liggen tot alle weerstand ergens uit weggevloeid is.