trots en schaamte

Archiefstuk nummer 2 is mijn afstudeerwerk, de door het Delfts Universitair Fonds betaalde Jubal, een ergonomisch strijkinstrument. Ik moet zeggen, de foto's die ik van het gredrocht heb weten te maken zijn best esthetisch; de foto's zijn esthetischer dan het instrument zelf. En ik heb 'm ook al verkocht, voor de vraagprijs. In natura, dat dan weer wel.

En terwijl ik dit schrijf, met name toen ik Delfts Universitair Fonds schreef, bedenk ik dat ik dit ding misschien helemaal niet mag verkopen, formeel juridisch of toch op zijn minst uit galanterie. Ik zou het ding eerst aan het Delfts Universitair Fonds moeten aanbieden. Of aan de maker, de Apeldoornse vioolbouwer wiens naam ik vergeten ben. Of aan de, door mijzelf aangezochte, opdrachtgever: de Middelburgse vioolbouwer Johan Jacobs.

Zo nuttig is het om een archief te digitaliseren: het blijkt niet alleen om sentimentele redenen - een soort combinatie van trots en schaamte - en om gierigheid dat al die spullen maar aan mij blijven kleven, al die jaren lang. Het is ook omdat er onduidelijkheid is over wiens eigendom het nou werkelijk is. Iets wat ik bijvoorbeeld vijf jaar geleden van iemand anders leende, dat kan al helemaal niet weggegooid worden.