groene-zeepvloer

Ik had nogal hoge verwachtingen van mijn met groene zeep ingesmeerde betonnen vloer; ik vond het advies dat ik hierover kreeg zo bizar en zo obscuur tegelijk, dat het - in mijn ogen - wel een succes moest worden. Dat advies ging als volgt: ik vroeg aan C, de behoorlijk eigenwijze Vlaming de bij Eco-Logisch de kassa aanslaat en daardoor een ecologische bouwspecialist lijkt, of hij een goede oplossing wist voor een egaline vloer met vloerverwarming eronder. Ik heb gehoord over iemand die een betonnen vloer met groene zeep deed insmeren, zei C, en uiteraard was ik meteen totaal geïnspireerd.

Ik had een chemisch of biologisch effect verwacht; dat de vloer de zeep zou binden tot een diepzinnige kwetsbare structuur, die een adembenemend zachte glans zou krijgen, alsof de vloer al eeuwen was betreden door de knieën en lippen van duizenden gelovigen. Maar totnogtoe bleef de vloer precies was het was: een betonnen vloer die is ingesmeerd met groene zeep. Drassig. En geurig.

Bovendien maakte ik me, vooraf al, zorgen over het totale verpesten: als er eenmaal groene zeep op de vloer zat, zou geen enkele vloer ooit meer hechten. Groene zeep is definitief en voor het leven, zeker als de waardedaling van het huis, door de vloer van groene zeep, meegerekend wordt. Maar vandaag ging ik de groene-zeepvloer dweilen met lauw water. Zoals te verwachten kwam de groene zeep in de emmer, en kon ik de rest van de verdieping met groene-zeepsop blinkend schrobben. Ik weet iemand die zijn vloer insmeerde met pindakaas.