cynische Jelle

Wat ik een beetje een ongemakkelijk moment vond tijdens de promotieplechtigheid van mijn vriend Jelle, was toen de invaller van de rector magnificus, met die gekke muts en die burgemeestersketting om zijn nek, toen alles er bijna op zat opeens ging vertellen dat er ook verplichtingen aan de doctorsgraad verbonden zijn. Wetenschappelijke verplichtingen, namelijk. Jelle had zich tijdens de  plechtigheid een beetje als een angry young man gedragen, en ik meende uit Jelles lichaamshouding af te kunnen lezen dat hij dacht: daar kom je nou mee! Had je dat niet wat eerder kunnen zeggen!

En vervolgens was er een speech, van zijn begeleider, die zichtbaar geroerd was en stond te vechten tegen zijn tranen. Die begeleider zei dat er twee Jelles zijn (in die ene persoon die zojuist doctor geworden was, uiteraard): enthousiaste Jelle en cynische Jelle. Volgens de begeleider was het enthousiaste Jelle die deze promotie tot een goed einde had weten te brengen, dus weg met cynische Jelle!

Ik denk dat ik deze observaties allemaal mag schrijven. Ik ben geen doctor, dus ik heb die wetenschappelijke verplichtingen niet, die vooral neerkomen op nederigheid en terughoudendheid. Bovendien ging Jelles proefschrift over embodied cognition: over wat het lichaam allemaal heeft bij te dragen aan het denkwerk. Dat het lichaam iets bij te dragen heeft aan het denkwerk is belangrijk nieuws! In dat nieuws zitten nieuwe ideeën verpakt die veel beter zullen werken dan alle stompvervelende wanhoopswetgeving die nu wordt opgetuigd om techniek in Nederland, tegen de klippen op, weer aan de praat te krijgen. Ik wil dus Jelles blog weer terug, en cynische Jelle, die daar zonder terughoudendheid en nederigheid vilein over alles een mening had.