naïef-radicalen

Als ik medestanders zoek voor mijn ideeën, dan vind ik die, oppervlakkig beschouwd, meestal bij de (lezers van de) Telegraaf. Daar schelden ze onze minister van emancipatie - Jet Bussemaker - óók uit, liefst met dubbelzinnige en ranzige formuleringen. Daar kankeren ze ook op de colportagetechnieken van Oxfam Novib en op vegetariërs.

Toevallig woont er een Telegraaf-columnist, een Telegraaf-commentator zelfs, bij mij in de buurt. We maken wel eens een praatje, als hij zijn hondje uitlaat. Ik vind praatjes maken met hem leuk. Hij kent leuke feitjes, heeft grappige verhalen en hij is een reflectieve leeftijdsgenoot. Bovendien is hij interviewer van beroep, dus hij kan redelijk goed luisteren. Veel meer is er niet nodig voor een vriendschap, wat mij betreft.

Blijkbaar kan ik, alleen uit luiheid nog geen lid van de Nieuwe Communistische Partij Nederland, op de radicale standpunten aansluiting vinden bij de Telegraaf(-lezers), die ik, inderdaad: arrogant, maar vooral ter onderscheid, maar even de naïef-radicalen noem. Mensen die dezelfde fenomenen waarnemen als ik, die niet willen goedpraten maar ze rücksichtlos willen beëindigen, alleen op een totaal andere manier en om totaal andere redenen. Is dat een troost?