het jaar nul

Plicht gebiedt mij om regelmatig door het Oostelijke Havengebied te fietsen. Het gebied bedoel ik, waarvan mensen zeggen dat het het nieuwe centrum van Amsterdam is. Het gebied waar op 30 april de hele wereld naar zal kijken, omdat de nieuwe koning er zal rondvaren met zijn nieuwe koningin en de nieuwe koningin-moeder (koning-moeder?). Het gebied, dat tijdens de vorige kroning nog verwilderd en braak was, maar dat inmiddels door de tieners van toen in gebruik is genomen. De kroning van 1980 was een woningenkroning, die van volgende week, 30 april 2013, wordt ook weer een woningenkroning.

En de tieners van toen, dat zijn wij: de veertigers-vijftigers. Als ik rondfiets, kan ik kijken naar de huizen van mijn generatiegenoten. En het valt me op dat er nogal wat te koop staan, van hun huizen. En ik weet ook, dat er generatiegenoten zijn die geen te-koopbordje aan hun gevel willen, ondanks dat hun huizen te koop zijn. Ik vermoed dat elke bewoner van het Oostelijk Havengbied bij een aantrekkelijk aanbod bereid is om zijn huis te verkopen. Sorry, ik wil geen paniek zaaien.

Ik zie hier geen sociale cohesie. Ik vind het meer sociale pretentie. En de gevelplaten beginnen ook zo lelijk uit te slaan: schimmel, doorslag, vuilophoping, schilfering, verkleuring, verbrokkeling. Ik geef de architectuur van het jaar nul (deze huizen bedoel ik, allemaal ongeveer uit 2000) nog twintig jaar, en dan zal het collectief verafschuwd worden. Wegens te groot, te protserig, te pretentieus, te kil en te slecht gebouwd.

Tijdens woningenkroning zal opeens, heel subtiel, zichtbaar worden dat er in het hart van de Nederlandse economie een onomkeerbare woningcrisis woekert.