fusie

Het lijkt erop dat het concern waar ik werk binnenkort een grote nieuwe acquisitie gaat doen. UvA-HvA heet het concern waar ik werk en de grote nieuwe acquisitie is de VU. We gaan de Vrije Universiteit erbij nemen. Hoger onderwijs, dat blijft de core business van het nieuwe, nog grotere concern. Ik werk zelf bij de afdeling die het hogere beroepsonderwijs organiseert. Misschien is dat de reden waarom ik hier, in mijn kringen, niemand over die nieuwe acquisitie hoor. Het lijkt alsof het ons niet aangaat, dit dames- en herenaccoord van het Maagdenhuis.

Maar ik vind het nogal wat, deze aanstaande fusie. Een fusie, dat is niet zomaar iets. Opwinding, angst, hoop, zorg, iets, een of andere emotie kan ik wel verzinnen die ik passend zou vinden bij een fusie. Iets dat gonst door de gangen bij onze werkkamers, door alle instituten, door de hele stad zelfs: een fusie! Hoera en help, er komt een fusie aan! Misschien ben ik niet zo'n scherpe waarnemer, maar ik hoor en zie vooral: helemaal niets. Waar zijn de emoties?

Ik heb geloof ik wel wat argumenten zien langskomen, waarom het goed is dat de UvA(-HvA) en de VU fuseren. Ik ben die argumenten vergeten. Ik kan wel bedenken waarom ik me een beetje onbehagelijk voel over deze fusie. Ik voel me bijvoorbeeld onbehagelijk omdat ik ons concern nu al te groot vind. Mijn eigen slagkracht en reikwijdte lijken in geen verhouding te staan tot de omvang van het concern.