kankertjes

Mijn vader laat zich opnieuw behandelen tegen huidkankertjes, die op zijn hoofd zitten. De eerste behandeling die hij deed bestond eruit dat - goed mikken - een gemene zalf op zijn hoofd werd gesmeerd, die de alles opat, en dus ook de kankertjes. De wonden genazen, en de kankertjes waren weg. Tot ze dus weer terug kwamen, in het bedaagde tempo dat past bij een bijna 75-jarig hoofd. Maar goed, ze zijn er wel weer.

Mijn vader is sinds zijn achttiende - hij dacht destijds dat het veroorzaakt werd door het plastic etiket dat aan de binnenkant van zijn militaire baret zat - kalende. Toen ik geboren werd - hij was toen 31 - was zijn kruin al zo kaal als een autocarrosserie. Ikzelf ben nu 43 en waarschijnlijk ongeveer zo kaal als mijn vader op zijn vijfentwintigste. Mijn vader mag van zijn huidarts niet meer in de zon, met zijn hoofd.

Ik waardeer de hemelvaartsdagszon, maar ik voel ook dat de Sun Protection Factor (SPF) van mijn haar deze winter weer wat lager geworden is. Ik wil best de schaduw opzoeken, maar dat kan niet altijd. En hoedjes en petten zijn voor mij als paraplu's: ik vergeet dat ik ze heb. Bovendien zijn ze me te ludiek. Ik overweeg daarom serieus om een pruik te nemen.