schrijver (2)

Om onopgehelderde redenen ben ik opeens weer in de werken van Jeroen Brouwers verdiept, die ik in mijn kast heb staan. Ik lees over Vlaamse schrijvers en literaire zelfmoordenaars, zeer geboeid, ik weet het allemaal al, en toch moet ik het nog een keer lezen.

Elke tekst van Jeroen Brouwers gaat, wat mij betreft, over zijn verbod om over Jeroen Brouwers te schrijven. Terwijl elke tekst tegelijk een uitnodiging is om dat te doen - schrijven - , omdat Jeroen Brouwers polemiseert en dus om een reactie lijkt te vragen, of adembenemend overtuigt als hij het schrijfambacht bezingt, hoe walgelijk hij het ook zegt te vinden.

Vanwege Jeroen Brouwers las ik een boek van Walter van den Broeck, een Vlaamse auteur. Ik las het bijna uit, wat een compliment is, want ik ben een luie en trage lezer. Walter van den Broeck beschrijft de jeugd (zijn jeugd, vermoedelijk) van een gevoelig kind en de vreemde man die daaruit groeide. Autisme, denk ik. Maar ook Brouwers zelf, verdomd, die monomanie, die ingewikkelde relatie met mensen.