medewerkerskaart

Aan het begin van het schooljaar, toch al krap een half jaar geleden, heeft mijn werkgever vrij plotseling de nieuwe medewerkerskaart geïntroduceerd. Verordonneerd, ingevoerd, opgelegd, hoe noem je zoiets. Met de nieuwe medewerkerskaart kan ik koffie drinken uit een koffie-automaat, boeken lenen uit de bibliotheek, toegang krijgen tot de fietsenstalling, camera's en beamers lenen bij het av-loket en kan ik kopiëren en scannen. Niks nieuws, want dat kon ik met de oude medewerkerskaart ook al. Het verschil is alleen dat op de nieuwe medewerkerskaart een afbeelding van mijn gezicht moet staan, en dat dat op de oude niet hoefde.

Ik wil geen medewerkerskaart met een afbeelding van mijn gezicht erop. Ik heb geen probleem met mijn gezicht; ik ben overwegend positief gestemd over mijn eigen gezicht. Ik heb een probleem met die persoonlijke afbeelding op zoiets triviaals als een medewerkerskjaart. Mijn argument is: dat voelt niet goed. Ik vind dat een sterk argument. Ik vind het niet nodig om dat verder toe te lichten.

Een medewerkerskaart is heel soms handig. Als ik te laat ben met het aanleveren van een tentamen bijvoorbeeld; dan moet ik - terecht - zelf de kopieën maken. Ik heb een foto van Lenin aangeleverd, omdat ik opzichtig stelling wil nemen tegen het afbeeldingbeleid en omdat ik in de verre verte, in allerlei opzichten, misschien wel op Lenin lijk. Lenin werd niet geaccepteerd. Vervolgens probeerde ik het met de afbeelding van een gegooglede 'dikke homoseksueel', op wie ik totaal niet leek, en dat werd in eerste instantie wel geaccepteerd, tot ik de kaart ging afhalen en de baliemedewerker mij de kaart niet mocht geven omdat ik helemaal niet op de afbeelding leek. Inmiddels kan ik al een half jaar mijn werk eigenlijk probleemloos doen zonder medewerkerskaart. Sterker nog, sinds dit half jaar lever ik mijn tentamens eindelijk op tijd aan.