Vorig jaar was niet mijn top-jaar. Ik ging met tegenzin naar mijn werk en ik liep daar waar mogelijk de kantjes er vanaf. Zodra ik thuis was dacht ik niet meer aan school, of soms, maar dan alleen met verdriet en boosheid. Verdriet en boosheid over de systematische ondoordachtheid van de Hogeschool van Amsterdam. Dat was vorig jaar, … dit jaar is alles anders.
Hoewel ik dat jaar liever achter me zou laten, is het toch nodig om terug te komen op dat jaar, omdat vorig jaar, tijdens een lesje dat ik stond af te draaien, mijn lesje werd onderbroken door een jongeman die ik niet kende, die mij met een polaroidcamera en een bos bloemen ter plekke wilde feliciteren omdat ik was uitgeroepen tot docent van het jaar. Gelukkig had ik daar van tevoren over nagedacht: wat zou ik doen, als ik docent van het jaar zou worden verklaard. Ik had de posters zien hangen, waarin deze docentenwedstrijd werd aangekondigd. Dat nadenken was alleen voor de hobby, want het leek me nogal onwaarschijnlijk dat ik, met mijn verdriet en boosheid, zo’n wedstrijd zou kunnen winnen.
Ik voelde me een beetje overvallen door de jongeman met de polaroidcamera en de bloemen (of was het wijn?); de jongeman werd ook overvallen door mijn reactie. Ik had niet de koelbloedigheid om echt vriendelijk en charmant tegen hem te zijn, dus het kwam er nogal benepen uit: ik wilde de titel niet, ik wil niet aan een deze wedstrijd meedoen, geef die wijn en die camera maar aan een docent die minder verdrietig en boos is dan ik. De jongeman was tamelijk vasthoudend, maar ik ook, dus uiteindelijk droop hij af. Ik hoopte dat daarmee de kous af was.
(wordt vevolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten